Подых тыдня. Лістапад

Дуальны дуалізм

Калі крытычны чытач убачыў у гэтай назве нейкую бязглуздзіцу, то я бы параіў не спяшацца з высновамі. Усё ведаючая «Вікіпедыя» кажа, што «дуальнае навучанне — гэта такі выгляд навучання, пры якім тэарэтычная частка падрыхтоўкі праходзіць на базе адукацыйнай арганізацыі, а практычная — на працоўным месцы».

Родапачынальнікам сістэмы дуальнай адукацыі лічыцца Нямеччына, таму цалкам зразумела, чаму 9-ы дзень нямецкай эканомікі быў прысвечаны менавіта гэтай праблеме. Чаканымі былі і вітальныя словы ад пасла ФРГ у Беларусі Петэра Дэтмара, старшыні праўлення Нямецка-беларускага эканамічнага клуба Хавсепа Васканяна, кіраўніка прадстаўніцтва нямецкай эканомікі ў Рэспубліцы Беларусь Уладзіміра Аўгусцінскага.

А вось дыскусія паміж кіраўніцай инфармацыйнага бюро Германскай службы акадэмічных абменаў Керсцін Мюлер і дырэктарам инстытута бізнесу тэхналогій Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта Уладзімірам Апанасавічам была крыху нечаканай і нагадвала той самы дуалізм, які прасцей называецца дваістасцю.

Першая канкрэтнымі лічбамі даказвала, што ў беларускай адукацыі ёсць праблемы, другі зноў пытаўся данесці, што яна ледзь «не лепшая ў свеце».

Напэўна, на такія звыклыя акалічнасці не варта было б звяртаць увагу, калі б яны не праходзілі падчас чарговай «лібералізацыі», дзе рэфрэнам гучаць словы знаёмай песні «Все хорошо, прекрасная маркиза»…

Рэпарцёрскія чары

Цалкам згодны з нобелеўскім лаўрэатам па літаратуры Святланай Алексіевіч — звонку заўсёды лепш бачна. Гэтыя словы прагучалі на прэзентацыі беларускага варыянта кнігі лідара польскага рэпартажу Малгажаты Шэйнэрт «Насыпаць горы. Палескія гісторыі».

У 2015 годзе кніга ўбачыла святло ў кракаўскім выдавецтве «Знак», а сёлета гэты цікавы праект ажыццявіла беларускае выдавецтва «Логвінаў».

Нестандартны погляд спадарыні Шэйнэрт дазволіў стварыць таленавіты твор пра жыццё палескага рэгіёна. Рэгіёна, які сваімі этнічнымі і культурнымі асаблівасцямі апошнім часам вызывае ў літаратурным асяроддзі Беларусі шмат спрэчак.

Праходзіла прэзентацыя ў набіраючым папулярнасць прэс-клубе, таму вітальны выступ кіраўніцы гэтай установы Юліі Слуцкай быў цалкам лагічны. І такі ж кароткі, як вітанне дырэктара Польскага інстытуту ў Мінску Матэвуша Адамскага. Вёў жа саму прэзентацыю старшыня ПЭН-цэнтру Андрэй Хадановіч.

Для таго каб выканаць усе пратакольныя нюансы, дадам яшчэ пра прафесійны пераклад тэксту на беларускую мову Марыі Пушкінай, Алены Пятровіч і «касмапалітычны» (адразу на трох мовах ) выступ аднаго з герояў кнігі Валеры Каліноўскага.

Частка назвы «Насыпаць горы» «ўзятае» аўтаркай з песні беларускага гурту TonqiXod, што адбылося падчас сустрэчы з яшчэ адной гераіняй кнігі, шведскай фотажурналісткай Марыяй Содэрбэрг. А частка «Палескія гісторыі» стала «творчай праекцыяй» папулярнага некалі польскага танга «Чары Палесся».

Сама ж прэзентацыя часам сапраўды нагадвала нейкія чары. Чары добрага рэпартажу, у якім спадарыня Малгажата Шэйнэрт лічыцца адной з самых дасведчаных. Напэўна, таму, што піша чэсна…

Мерапрыемствы наведаў Аляксандр Тамковіч