Вярнуў чужую рэч — гара зляцела з плеч

Калі ж ляжыць, як кажуць, дрэнна
Рэч неблагая на дварэ,
Дык і не злодзей, несумненна,
Яе парою забярэ.
І прыклад у мяне гатовы.
У гарадскім адным двары
Стаяў аўтамабіль — не новы,
А, як трухлявы пень, стары.
Кіроўца думаў пра машыну:
«Ніхто не возьме гэту гніль,
Як адыду я на хвіліну
І незачыненай пакіну…»
Убачыў той аўтамабіль,
Хаду спыніў дзяцюк прахожы.
Зірнуў, нібы барбос на косць:
Хоць легкавік і непрыгожы,
Але ў салоне штосьці ёсць.
Тым болей што і дзверца насцеж…
Дзяцюк, забраўшыся ў салон,
Рашыў, што напаткала шчасце,
Бо магнітолу згледзеў ён.
Дастаў-схапіў яе — і ходу…
Няўцям было гаспадару,
Хто мог зрабіць такую шкоду.
Праклёны — усяму двару.
І палягчэла ўраз на сэрцы,
Калі назаўтра гаспадар
Адкрыў сваёй машыны дзверцы:
Ну проста нейкі Божы дар!
Настрой яго зусім вясёлы,
Як дым, развеяўся адчай:
Апроч уласнай магнітолы,
Запіска побач: «Выбачай!
Вяртаю рэч, што сябар хціва
Украў і каецца цяпер…»
Ну ці ж не цуд? Ну ці ж не дзіва?
Хоць ты вачам сваім не вер!
Бадай, прыдумаў злодзей сябра,
А значыць, напісаў ману.
Ён сам прынёс жа рэч, ды храбра
Не змог прызнаць сваю віну…
* * *
За нашы душы апантана
Змагаюцца і чорт, і Бог.
І, безумоўна, пажадана,
Каб Бог усё-ткі перамог.
Алесь Няўвесь

Чытайце таксама ў рубрыцы «Фельетон»:

А бюджэт з БРСМ узгадняюць недарэм!

Міліцыянераў — цьма. Можа, кормім іх дарма?

Не той «навар» дае даляр

«Уласнай» вуліцай герой незадаволены парой….