Стук-грук — абы з рук

Хоць не скасілі да травінкі,
Не ўвесь змалочаны ўраджай,
Ды пераможныя «Дажынкі»,
Як кажуць, прынясі-падай.
«Дажынак», быццам з неба манны,
Чакалі горад і раён,
Дзе гэты фэст наканаваны,
Дзе прагучыць фанфараў звон.
І ўсе напружваліся сілы,
І раскашэльваўся бюджэт,
Каб яркім стаў пейзаж панылы,
Каб там навесці марафет.
Такі ж падняўся тлумны вэрхал
І ў заняпалым Гарадку,
Калі ў кагось з вяльможаў «зверху»
Саспела думка ў мазжачку
Зрабіць і там нарэшце свята.
Вось толькі ўладныя чыны
Чамусьці грошай малавата
На гэты фэст далі з казны.
(Дый скуль узяць іх?
А «Дажынкі»
З размахам святкавалі мы,
Як быццам ладзілі памінкі
Ці балявалі ў час чумы.)
У Гарадку з імпэтам людзі
Успрынялі такі расклад.
У нас, лічылі, заўтра будзе
Не Гарадок, а «горад-сад»;
Як рыхтавацьмуць тут «Дажынкі»,
Дык дождж пральецца залаты.
Яно і праўда: без замінкі
Падмарафецілі будынкі,
Пафарбавалі ўсе платы.
І фэст прайшоў на ўзнёслай хвалі!
Былі давольнымі, калі
Уволю госці паспявалі
Усмак паелі-папілі.
«Дажынак» адзвінела рэха…
Накшталт нахабных пацукоў
Палезлі хібы і агрэхі
Са шчылін, дзірак і куткоў.
Плюецца зараз люд мясцовы:
Усё ж «Дажынкі» — гэта зло,
І лепей — робяцца высновы,—
Каб іх наогул не было…
* * *
Цяпер суцэльныя «Дажынкі»
Жыццё нагадвае, на жаль:
Народ, лічы, грызе скарынкі,
Краіна ў бездані амаль,
Аднак жа глянец нашы ўлады
Наводзяць з даўняе пары:
Пафарбаваныя фасады,
Але гнілое ўсё ўнутры.
Эпоха застанецца ззаду,
Растане ў часе, быццам лёд,
І ўсё даводзіцьмуць да ладу
Нашчадкі шчэ дзясяткі год…
Алесь Няўвесь

Чытайце таксама ў рубрыцы «Фельетон»:

Людзі тоны малака «выпівалі» спадцішка!

Усё роўна здзейснім мары: не Мальдзівы, дык Канары

Скралі тыя, хто «наверсе». І не трэба іншых версій

Пра цёмны лес і «Мерседэс»