Падсуднага няма ў судзе, ды ўсё адно працэс ідзе

Люд бунтаваў спакон вякоў,
І бунтароў было нямала.
Ганяла ўлада бунтароў
І часам ім “пускала кроў”,
Ды журналістаў не чапала,
Бо паднявольныя яны:
Парой занятак не ў ахвоту,
Але глядзяць са старны,
Выконваюць сваю работу,
Каб зналі мы і ведаў свет
Пра ўсе падзеі і навіны.
І там, дзе мітынг ці пікет,
Яны прысутнічаць павінны.
Аднак, на жаль, прыйшла пара,
Якая ўсім далася ў знакі.
Цяпер і на “акул пяра”
Палююць бравыя служакі
І валакуць “пісак” затым
Да “справядлівае Феміды”.
…На вулках адчуваўся ўздым —
Пратэставалі інваліды.
Хто чыкільгаў на кастылях,
А нехта ехаў у калясцы,
Трымаючы “нацдэмны” сцяг.
— Далоў!
— Сыходзь!
— Якое трасцы
Ты зноў заняў уладны трон?! —
Гурма пратэстная бурліла.
Хоць бунтароў не легіён,
Аднак і ўзвод — таксама сіла
На гэтай вулічнай “вайне”.
“Пісака” там была таксама.
Ішла дзяўчына ў старане
І зрэдчас што-нішто пісала.
Затым з’явіўся рэпартаж —
Ён быў, канешне, невясёлым.
Міліцыя праз месяц аж
Яе агрэла пратаколам.
(“Мянты” лютуюць, як чума,
Калі загадваюць сатрапы.)
Яна не ведала й сама,
Што пратакол у суд патрапіў.
Для “пратэстантаў” ход падзей,
Як і зыход, цяпер адзіны.
Працэс адбыўся і ў судзе,
Дзе “без яе яе судзілі”.
На ўсіх “пісак” нагналі страх!
Міліцыянты — з грозным відам:
Пакуль наклалі толькі штраф,
А заўтра зробяць інвалідам…
* * *
Нам варта ўсім чакаць бяды:
Праз час, напэўна, некаторы,
Не выклікаючы ў суды,
Дадому слацьмуць прыгаворы…

Алесь Няўвесь