Чаму да гэтае пары не прыляталі снегіры

Дроў аголеныя кроны
Там, дзе парк ці сквер любы,
Атабарвалі вароны
І, канешне, галубы
У мінулы час зімовы.
Ды зусім інакш цяпер.
Згледзеў я малюнак новы,
Як прыйшоў у ціхі сквер:
На галінах дрэў у скверы
«Засядалі» снегіры,
І было іх да халеры,
А не нейкіх два ці тры.
І на іх глядзелі людзі
З захапленнем у вачах,
Бо ў яскравых птушак грудзі
Бел-чырвоныя, як сцяг.
Хоць да іх было далёка,
Ды пры гэткім харастве
Нехта нават загалёкаў:
Беларусь, маўляў, жыве!
Пра прыгожых птушак-кветак
Прызабыць паспелі мы…
А чаму ж іх многа гэтак
Сярод сёлетняй зімы?
Адказаў нам люд вучоны:
Час для іх не будзь здароў,
Так сказаць, перыяд чорны —
Ежы мала ў снегіроў.
Бел-чырвоных птушак голад
Выгнаў з лесу да людзей,
Бо заўсёды сыты горад —
Можа, штось перападзе.
Я далёкі ад навукі,
Хоць навуку прызнаю,
І таму, каб зналі ўнукі,
Выдам версію сваю.
Стаў народ задужа смелым,
Пратэстуе «галыцьба»,
І з усім чырвона-белым
Тут вядзецца барацьба.
Стужкі, плацці, парасоны,
Бабы снежныя, сцяжкі…
Іх палююць пінкертоны —
Паступіў загад такі.
А людзей караюць строга —
Штраф чакае ці астрог.
Трэба людзям дапамога.
І рашыў, напэўна, Бог:
«Вось вам сімвалы жывыя —
Ёсць у птушак плоць і кроў.
Хай улада воўкам вые,
Ды «нацдэмных» снегіроў
Ёй не ўдасца нейкім чынам
Пераправіць у турму».
Бог, канешне, малайчына.
Дык падзякуем Яму!
* * *
Паступова, год ад года
Пакрываў уладу тлен.
Разам з намі і прырода
Патрабуе перамен.

Алесь Няўвесь