Чамусці слова пра жыццё службоўцаў коле, як асцё

У Беларусі вэрхал гэткі,
Такі, прабачце, кавардак,
Што нават дзеткі і падлеткі
Адчулі: штосьці ў нас не так.
Усё развалена-разбіта —
Эканамічны дрэнны стан,
Яшчэ й на выбарах нібыта,
Паводле чутак, быў падман;
Жыве народ у Беларусі,
А беларускасці няма…
Улада, мусіць, людзям хлусіць,
Сабе не верыць і сама.
Развагі гэткія таксама
Дзяўчо трымала ў галаве.
І на асфальце напісала
Чатыры літары — «жыве».
Хіба ж, скажыце, гэта дрэнна,
Што верыць, юная, яна:
Зноў ажыве наш край, як дрэва,
Якому сок дала вясна.
Аднак «мянты» напагатове,
І ў іх інакшыя мазгі:
Убачылі ў звычайным слове
І змест не той, і сэнс другі.
Тым больш калі па-беларуску,
Маўляў, напісана яно,
Дык палітычную нагрузку
Нясе — пікет усё адно.
(Якія пустадомкі ўсё-ткі!
То ж мова іх дзядоў-бацькоў,
І праклінаюць, мабыць, продкі
Манкуртаў тых з глыбінь вякоў.)
Так і «загнулі» ў пратаколе:
Дзяўчынка зладзіла пікет.
Цікава, што на гэта ў школе
Дзяўчынцы скажа педсавет?..
* * *
«Жыве…»
Калі такое слова
Ім клёпкі коле, як асцё,
Дык заўтра — вось мая выснова —
Карацьмуць нас і за «жыццё».

Алесь Няўвесь