Жыцьцё з тачкай, ці На Камароўцы даруюць толькі раз. Там сьлёз няма. Там жорстка і дакладна

Ёсьць жарцікі, што часам для некага становяцца рэальнасьцю. Вось вам прыклад…

Быў стары вайсковы анекдот – такі, савецкі яшчэ.

Штурхае па тэрыторыі вайсковай часткі прапаршчык (ці, як хочаце, харунжы) тачку са сьмецьцем. Да КПП штурхае. А там акурат праверка, капітан цэлы стаіць. І пытаецца:

– А што ты, таварыш прапаршчык, сьп… стырыў?

– Таварыш капітан, нічога!

– Брэшаш, падла! Абавязкова нешта ты сьп… стырыў!

– Як можна! Ну нічога, во гляньце: сьмецьце, лайно з казармаў…

– Што – я вас, прапаршыкаў, ня ведаю?! Выкідай усё на асфальт, гядзець буду!

Той цяжка ўздыхнуў, перакуліў тачку. Давай капітан калупацца ў сьмецьці. Ледзь не па какарду ў бруд закапаўся, з паўгадзіны прайшло. Вылез, паабтрэсься, фуражку паправіў і кажа:

– Сапраўды, таварыш прапаршчык, нічога. Дзякую за службу. Грузіце сьмецьце і вывозьце за тэрыторыю.

– Ёсць!

Пазьбіраў усё з падлогі, працягнуўся праз браму КПП, даштурхаў да памыйкі. Зваліў непатрэбы да купы, прыпаліў “Столичную”, зыркнуў у бок плота часткі, сьплюнуў:

– Што сьп… стырыў, што сьп… стырыў… Дзябіл малагадовы, цьху! Тачку ж (ці, калі хочаце, воз)!

…І я разумею таварыша прапаршчыка (ці, як хочаце, харунжага): тачка – штуковіна ў жцьці шмат каго вельмі важная. Часамі – проста стратэгічна важная! Ва ўсялякім разе для мяне.

Слухайце далей і зразумееце, што тут да чаго, як ды чаму.

Ленінграда-Пецярбург, Балтыйскі вакзал, тачка першая

…Неяк у годзе 1994-м я адчуў сябе непатрэбным у сваёй краіне, у горадзе сваім.

Чэрвень, здалі дзяржэкзамены, дыплёмы-значкі, малады сьпецыяліст, рэжысура драмы…

– Авой, як здорава, малады рэжысэр! Нічога сабе, аж з курсу самога Валерыя Раеўскага! Мы ж разам пачыналі, канешне, мы ж знаёмыя і з вамі!

Ой, і матэрыял вы маеце? І сучаснае нешта, і Гогаля хочаце ўзяць… І аж на Бабеля погляды ёсьць?

Ну выдатна, вы менавіта той, хто нам патрэбны. А хто вашыя спонсары?

– Спонсары?

– Ну так! Без спонсараў зараз нічога не выходзіць.

– А дзяржаўная палітыка? У сэнсе заробкі…

– Даражэнькі, тут ледзьве хапае на туалетную паперу… А дэкарацыі? А каньяк у буфет набыць? А касьцюмы дарамантаваць? Не кажу, каб новыя пашыць… Авой, ця-а-а-ажка-а-а… Дык што са спонсарамі?

– Дык няма… Я ж толькі во, месяц, як скончыў…

– Шкада. Шкааада. Але ў вас у працы вельмі добры матэрыял, нам цікавы. Літаратурнай частцы тут нават няма над чым працаваць. Так што прыходзьце, як спонсары будуць.

А цяперака прабачце. У нас ад заўтра ў залі канферэнцыя Хербалайфу на тры дні, потым два выходных, потым семінар Белага Братэрства, а потым тыдзень архітэктараў.

– А спектаклі?

– Зараз пакуль не. Хіба на малой сцэне. Аб’ядналі яе з буфетам – такі, знаеце, выйшаў прыбытак!

Вось я і разгубіўся… Гэтага чалавека, вялікага, насамрэч, цяпер з намі няма.

А тады, пачуўшы такое, я ў выніку атрымаў адукацыю экстэрнам.

Пра жыцьцё ў гэтай краіне. І тады я зьехаў першы раз.

Пазьней. Увосень. Унікуды.

Гандляваць сьвінымі ды курынымі каўбаскамі, касэтамі ды папіросамі і півам у шапіку на Балтыйскім вакзале, аграндаваць “мяшэчнікаў” на тым жа сваім жа Віцебскім…

Так, Ленінграда-Пецярбург, восень 1994. І падхапіць тачку (прабачце хто, воз) у напаўп’янага грузчыка, каб не зваліў валізкі на торы, дагнаць яе да таксоўкі, злавіць свае рублікі з паветра, кінуць: “Дзякуй/Спасіба!”, ды ізноў на платформу.

І гэтаму Віцьку ягоную тачку аддаць, і пагладзець, каб кантралёр не заўважыў, што пьяны, бо адбярэ бляху. Нармальна, весела, маладзёва…

Ды гэта ж, бляха, 1994 год!

Праз 27 гадкоў, Мінск, Камароўка, тачка другая. Апошняя?

А без аніякай працы апынуцца ў 2021-м…

Складаеш “сямейны (сам і дзве коткі) бюджэт”, і разумееш – трэба рабіць, а рабіць няма дзе…

У краме пад домам ужо гатовыя ўзяць грузчыкам на працу: 10 гадзінаў, два праз два. Ды да адміністратаркі падбягае прадавачка, і ты чуеш яе шэпт: “Андрэеўна, ты ж глядзі. Гэта ж гэты, вядомы… Ну, побач жыве тут. Глядзі, у яго ж сьцяг на руцэ!”

І далей дыпламатычны прысуд: “Добра, мы вам пазванім…”…)))))

Хлопчык з ітэлігентнай сям’і заўсёды мае стасункі з бандытамі. Гэта аксіёма.

Мы цягнемся адзін да аднаго. Бо мы – і тыя, і тыя – маем эстэтыку і культуру стасункаў, любім прыгожае ў найлепшым і найвышшым яго праяўленьні.

Я быў слюсарам, кантралёрам АТК, вахцёрам…

А тут пры нецьвярозай размове, кажу

– Патрэбна праца. Ну, я знаёмы з тачкамі (ці для каго, прабачце, вазамі)…

Сябра, што прыглядае за раёнам на Камароўцы, кажа:

– Саня, ня суйся.

– Не, трэба!

Тады ён вядзе мяне на шэрагі садавіны адкрытага Камароўскага базару і проста ў першага з гандляроў пытаецца:

– Возьмеш хлопчыка на грузчыка?

– Піешь?

– Ты дзяўбень? Я перад табою ўжо пьяны, толькі з бару выйшаў!

– У аўторак каб а восьмай рана быў.

А восьмай рана мусіш быць на базары. І гэта ты прымеркаваны да дакладнай кропкі гандлёвай. Працуеш “на чорна” – тобок, няма ў цябе ані санітарнай кніжкі, няма цябе ў рэестры.

Грузіш і цягнеш на кропку з падвалу, з халадзільніку яблыкі, потым выстаўляеш вітрыну на кропцы, потым па гарызанталі ўжо едзеш на склад, адтуль забіраеш на кропку яшчэ колькі скрыняў яблык.

Потым вяртаешся да машыны і адтуль перакідваеш на склад агульным лікам ад паўтоны да дзьвюх з паловай гэтыя яблыкі.

Частку вязеш потым на ніз, на халадос. Увечар забіраеш з адной-дзьвюх гандлёвых кропак непрададзенае – і туды ж, на ніз.

А назаўтра разгрузі да дзявятай рана машыну/фуру яблык, закінь на кропкі.

Пачакай, пакуль кантралёры ня сыйдуць ад брамы гаспадарчай, і абачліва туды ж, на склад, адвязі ў два прыйманьні пад тону яблык.

А потым перакідай паўтары тоны сьлівы на халадзільнік.

Сьліва і журавіны — сэзонны і вельмі адказны прадукт. Сьліва вельмі хутка псуецца, яе прывозяць у невялікіх пластыкавых палетах. Але яны з поліэтылену, сьліва цяжкая, поліэтылен драпае рукі, пальцы. Сок зацякае ў трэскі скуры. Даволі непрыемна з кропкі погляду касьметалагічнага. Журавіна — рэч дробная. «Бананка» журавіны важыць на пару-тройку кіло цяжей за яблыкі. Насыпаюць «з горкай». Прасыпаць ня маеш права — тавар жа ж!)))

Тачка хоць старая, паслухмяная, але колы ўжо ня тыя. І мусіш пільнаваць, каб не нахілілася. Бо нахілісься – тваё зь яе абрынецца.

А на Камароўцы даруюць толькі адзін раз. Гэта нават не Масква зь яе сьлязьмі. Там сьлёз няма. Там жорстка і дакладна.

тачка. максімальная вага для перавозкі 300 кг. ясна, што цягаем болей. але праз паўтара месяцы маёй зь ёй працы, на яе паставілі новыя заднія паваротныя колы. з гамульцамі.)))

“Кіроўцы” тачак – гэта хлопакі-забіякі: мент, артыст і два ваякі

Во дзе і з чым я і адчуў сапраўдную працу. Бо так я ніколі не пацеў, і ніхто так не пацеў – прабачце, ды паспрабуйце! – ані на адной прабежцы, ані ў адным фітнэсе, ані на якай велавандроўцы.

Дзякуй хэўры, у якую трапіў: вайскоўцы ў мінулым – пастаўшчык Азіз, былы проціпаветраны абаронца з Азэрбайджану, гандляр Вова, мажны былы “аўганец”, і гаспадар гандлю, у далёкім мінулым аператыўны супрацоўца Маскоўскага РУУС Менску, Коля, ну і я, музыка…

А тачка (ці, як хочаце, воз. Хіці – што гэта за воз?) хоць і кладзецца ручкамі ў рукі, але можа ня дацца.

Як перагрузіў, ды не зразумеў, як – можа цябе назад пацягнуць.

Ці з пандусу, як яе за сабою цягнеш, накаціць, і тады бяжы-бяжы, хлопец, ногі-тулава беражы…))) Але і тавар таксама ня мусіш кінуць.

Ну і яшчэ пра тачку.

Максімальная вага для перавозкі ў яе 300 кг. Ясна, аднак, што цягаем болей. Праз паўтара месяцы маёй зь ёй працы на тачку паставілі нарэшце новыя заднія паваротныя колы. З гамульцамі.)))

А зараз – пра таго, хто за “стырном”. Дык вось, як новы грузчык на базары – увесь базар ва ўвазе. Усе прыглядаюцца: як цягнеш, колькі “бананак” грузіш, як ходзіш, як з мясцовымі размаўляеш…

Ну, мяне за тры дні “праламілі”, у сэнсе, высьветлілі, хто да іх працаваць прыйшоў. І падмургваньні на рампе, і пытаньні “ці ня крыўдзяць?”, і як цягнеш з 20 “бананак” яблык на гару на пандусе…

Побач такі ж, зь мясам, штурхае сваё, але кажа: “Жыве Беларусь!”

Нават неяк падумаў, што дурная мая галава, трэба было раней да сябра камароўскага зьвярнуцца па гэтую працу. Больш бы карысьці было.

Шмат можна распавядаць.

І пра амаль бунт з раніцы. Калі пасьля вядомага выказваньня вядома каго па тэлебачаньні, пра тое, што маскі – гэта бздура, і можна іх не насіць, палова прадаўцоў на Камароўцы выйшла без масак/экранаў на тварах, пакупнікі а дзявятай таксама без масак…

І толькі кантралёры бегаюць, ня ведаюць, што рабіць. Крыкам крычаць на пакупнікоў, на прадаўцоў… А ім усе сьпярша сьмяяліся, а потым ледзь не да бойкі дайшло. Абыйшлося.

Памяркоўны народ. Нават на Камароўцы. Толькі не са сваімі.

Трэці “касяк” не прабачаюць. Калі ад цябе адмовіліся – аб працы на базары забудзься. Ніхто ня возьме.

Мне можа ізноў пашчасьціла. Я толькі два разы накасячыў. І тое так, дробна.)))

Сэзон скончыўся ў апошні дзень лістапада. Разьлічыліся, усё шчыра.

І потым зьбіраю рэчы ўжо павольна – Коля тэлефануе:

– Саня, дапамажы, трэба выйсьці пару дней.

Ну, пацяплела, можна працаваць. І кажа, што пазахварэлі амаль усе грузчыкі на базары. Кавідка, яці яго.

Выйшаў апошнія два дні. Ну і што? Зь пятнаццаці грузчыкаў на працы было толькі пяць. Здаровая краіна, што…)))

Але ёсьць там такія людзі, што я дагэтуль дзіўлюся, як пад 50 палетаў садавіны цягне чалавек малады па гарызанталі і потым на ніз, у халадзільнік. Адна палета 12 кіло важыць. Я так і не спрабаваў.)))

Мы сябе называлі наступным чынам: хлопакі-забіякі: мент, артыст і два ваякі. Кланяюся за навуку.

Жартую часам, наконт: а што яшчэ мог прыдумаць менскі жыд у крызісны час?

Пайсьці грузчыкам на сэзон на базар працаваць. На садавіну.

Вітаміны, тое, сёе…)))))

Навука жыцьця…

Вам стала сумна ад гэтага расповеду? Тады трошкі сьвяточнай музыкі ад Аляксандра Памідорава — ён пажыцьцёвы аптыміст! Верым у лепшае, сябры!

Аляксандар Памідораў