Вечны сюжэт

З гадамі святы і будні святкуюцца аднастайней.

Згараюць лішкі адвагі, але прытупляецца страх.

Аматар травы і сена, шукаючы цёплай стайні,

хаджу па чужых дварах, дарах і календарах.

Святкуюць не па-спартанску, і хочацца ўзяць па трыста:

пашлі мне, Гасподзь, другога, бо мусіць жа быць другі!

А побач апошні лірнік калядкай вабіць турыста,

ды сэрцы быццам каменні – і муза валіць з нагі:

“Халоднай парой у мясцовасці звыклай хутчэй да пугі,

чым да салодкіх пернікаў, якіх не хопіць на ўсіх,

на сцэне арыштаванай смяротныя граюць фугі

і лупіць сем пакрывалаў з прыгонных акторак псіх.

У лесе памежным яднаюцца ўсіх краін пралетарыі,

а мытнік па-чэснаму дзеліць іх вопратку з пагранцом.

Трох магаў, яны ж астролагі, звольнілі з планетарыя,

бо ў небе над вышкай – зорка. З лішнім, шчаслівым канцом.

Цар Ірад сябе ўяўляе вясёлым Дзедам-Марозам

і сінія пальцы фокус рыхтуюць для немаўлят.

А тая, што гоніць па небе Малым ці Вялікім Возам,

ужо і сама не ведае, ці справіцца да Каляд”.

Як добра, што ў вечных сюжэтаў існуюць свае законы –

на тое і зорка, каб выйграць без гандлю і перамоў.

І хлопчык з дзяўчынкай смела глядзяць у свет заваконны,

бо высахнуць слёзы ў маці і бацька прыйдзе дамоў.

І будзе мора шампану, што прагне даўно быць выпіты.

Са сховаў выйдуць падпольшчыкі і вернуцца ўцекачы.

Бо, згодна разумным кнігам, ёсць час уцякаць у егіпты –

і час выходзіць з егіптаў, каб рабства перамагчы.

Каб проста мірнае свята – і больш нічога такога.

Каб хлопчыкі і дзяўчаткі знайшлі пад ялінкай дары.

І я там мёд-піва вып’ю – пашлі мне, Гасподзь, другога

і трэцяга, бо найлепей такое дзяліць на тры.