Культура памяці
Як ужо анансавалася, у Беларусі распачаліся традыцыйныя тыдні Германіі, што будуць працягвацца аж да 30 кастрычніка.
Аксіёмы жыцця
Кніга «Перадусім Беларусь. Згадваючы Генадзя Бураўкіна», якую бліскуча падрыхтаваў да друку мой калега Сяргей Шапран і не менш бліскуча ў якасці літаратурнага тамады прэзентаваў паэт Міхась Скобла, не мае патрэбы тлумачэння зместу, бо яно — у назве.
Дзве ў адным
Гэта пра Нацыянальны гістарычны музей нашай краіны.Амаль адначасова тут пачалі працаваць адразу дзве цікавыя выставы.
Веды Дразда
Звычайна вершы чытаюць пад музыку. На прэзентацыі кнігі Зміцера Дразда «Зарэчча. Веды вады» яны таксама гучалі пад музыку. Пад музыку цудоўных фота, якія моцна ўпрыгожвалі не толькі саму кнігу, але і сцены кнігарні «Галіяфы».
«Ты виноват лишь тем, что хочется мне кушать»
Упэўнены, гэтую вядомую фразу з крылоўскай басні не раз узгадвалі, калі гаворка ішла пра так званыя прэвентыўныя затрыманні. Аднак у гэтым годзе іх колькасць, як кажуць, «зашкалівае». Асабліва, калі ўлічыць хакейны чэмпіянат свету. Дарэчы, менавіта ён наглядна паказаў, што пад каток існуючай улады могуць трапіць не толькі палітычныя апаненты.
«Кобрынскі ключ»
У чарговай вандроўкі ад «Куфэрку падарожжаў» менавіта такая арыгінальная назва. З дапамогай старшыні Таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры Антона Астаповіча яны паспрабуюць гэтым «ключом» адчыніць дзверы некаторых гістарычных таямніц мінулага Берасцейшчыны.
Паэт з вялікай літары
Як і іншыя, я ведаў, што выдатны паэт і цудоўны чалавек Генадзь Бураўкін вельмі цяжка хворы, і свае апошнія дні трымаецца па-геройску мужна. Як і іншыя (будзем шчырымі) у думках я чакаў непазбежны фінал, але, калі той прыйшоў (выбачайце “прапісную” ісціну), маральна аказаўся да гэтага непадрыхтаваным.
Нястомны дзядзька Рыгор
Гэты артыкул мне дапамог зрабіць вядомы журналіст Сяргей Шапран, за што яму — чарговы дзякуй. Як і за здымкі Рыгора Барадуліна, бо ўсе яны ўзятыя з асабістага архіва Сяргея.Пазней тэкст друкаваўся ў кнігах «Лёсы» і «Найноўшая гісторыя ў асобах». Сумная нагода прымусіла надрукаваць яго яшчэ раз. Перш за ўсё для таго, каб зноў пачуць голас народнага паэта Беларусі.
Другі дэбют
Першы адбыўся ў 2009 годзе. Наўрад ці тады аўтар «Нябышына. Акупацыя вачыма падлетка» Ілля Копыл думаў, што яго кнігу чакае такі рэзананс. Упэўнены, многія памятаюць «ветэранскае абурэнне», якое выклікала перадрукоўка тэксту адной з незалежных газет. Нават пікеты ля рэдакцыі ладзілі.
ЯК МІЛІНКЕВІЧ СТАЎ ЭКСКУРСАВОДАМ
Адказ на пытанне-назву просты — па асабістаму жаданню. Чарговая з «Вандровак у Еўропу» праходзіла ў роднай для яго Гародні. Каб правесці абяцаную экскурсію па Фарным касцёле, Аляксандр Уладзіміравіч прыехаў з-за мяжы ў пяць гадзін раніцы і, не гледзячы на бяссонную ноч, амаль дзве гадзіны працаваў у новай якасці. Патлумачыў усё шчырым «сантыментам да гадзіннікаў», асабліва да таго, што ўстаноўлены на вежы Фарнага касцёла. З гэтага і пачалася наша размова з Аляксандрам Мілінкевічам.