TOP

Автор: Сергей Законников

Для іншаземцаў падзеі ў Беларусі, магчыма, бачацца звычайнай палітычнай будзённасцю. Але з кожным днём мужных народных пратэстаў сітуацыя становіцца ўсё больш трагічнай. Узурпатар і сілавікі сваімі злачынствамі супраць безабаронных людзей увагналі сябе ў рэжым абсалютнага гвалту, з якога не збіраюцца выходзіць.

Дыктатарская сістэма, нягледзячы на знешні пошлы і танны глянец, дэманстратыўна пампезныя выезды нелегітымнага дыктатара на адкрыццё станцый метро, уручэнне ім генеральскіх пагонаў і ўзнагарод, згніла. У гэтым пераконваюць жыццёвыя рэаліі, дурнота чыноўнікаў і сілавікоў, з якой сутыкаюцца грамадзяне.

Вопыт беларускіх мірных народных пратэстаў унікальны паводле многіх параметраў. Ён выявіў з’явы, якія раней не існавалі або не заўважаліся, не абмяркоўвалісяі. Галоўная выснова, якую пратэсты нарадзілі і вымушаюць людзей планеты цвёрда засвоіць, – гэта тое, што аўтарытарны лад, дыктатура не могуць забяспечыць разумнае, прагрэсіўнае развіццё грамадства, што яны няздатныя ў галіне эканомікі, антыгуманныя і бесчалавечныя па маральнай сутнасці.

Дыктатары і іхнія паслугачы любымі спосабамі спрабуюць знішчыць праўду, здаровы сэнс жыцця. Яны абараняюць цемрашальскую сістэму хлуснёй, фальсіфікацыямі, падтасоўкамі, правакацыямі і нават зброяй. У такіх умовах многім грамадзянам веданне рэальнай сітуацыі недаступна.

У Беларусі паняцце апазіцыі ў звыклым разуменні знікла. Яна стала большасцю народа, дзе з’ядналіся розныя нацыянальныя, сацыяльныя, палітычныя, рэлігійныя і іншыя пласты насельніцтва. Гэта кардынальным чынам памяняла магчымасці і расстаноўку ўсіх людскіх сіл.

Перад іншымі перыядамі чалавечага ўзросту ў старасці пераваг амаль няма. Яна прыносіць упадак сіл, хваробы, боль, пакуты, страту родных і блізкіх людзей. Але адзін пазітыў маецца. Гэта жыццёвы вопыт, магчымасць згадваць, параўноўваць, бачыць вытокі сучасных праблем і рабіць высновы.

У сітуацыі палітычнай, юрыдычнай і маральнай заблытанасці ў вырашэнні праблемы ўлады ў Беларусі трэба адкінуць убок дэмагагічны прапагандысцкі антураж, бачыць сутнасць. Праўда ў тым, што кіруючы рэжым на выбарах выявіў сябе фальсіфікатарам, парушальнікам заканадаўства, што прывяло да выбуховай сітуацыі ў грамадстве.

Такога цынізму і глумлення над здаровым сэнсам жыцця ў Беларусі яшчэ не было. Дзвесце-трыста тысяч чалавек у Мінску, тысячы жыхароў у іншых гарадах выходзяць на вуліцы і скандзіруюць: «Уходи!», а нелегетымны ўзурпатар публічна, з ухмылкай заяўляе: «Это народ меня приветствует!»

У Беларусі аформіліся дзве гранічна кантрастныя чалавечыя сілы. Гэта дабро і зло. Яны распазнаюцца нават візуальна. Дабро выступае мірна, з адкрытым абліччам, усветлым адзенні, узнімае бел-чырвона-белы сцяг. Зло хаваецца ў кабінетах, а на вуліцы выходзіць узброенае да зубоў пад чорнымі «балаклавамі» і маскамі.

Для кагосьці палітычныя падзеі ў Беларусі — гэта толькі інфармацыйная ежа, якую большасць насельніцтва планеты паглынае і ўспрымае будзённа, без асаблівых эмоцый: ці мала што адбываецца ў свеце кожны дзень? Зусім па-іншаму рэагуем на іх мы — непасрэдныя ўдзельнікі, грамадзяне краіны.